April is de wreedste maand, T.S. Eliot schreef, waarmee ik denk dat hij onder andere bedoelde {dat de lente mensen gek maakt. We verwachten te veel, de wereldburgers met beloften die het niet kan houden, alle passie is echt een opstelling, en we zijn gedoemd om ons hart opnieuw te breken. Ik ben het ermee eens en zou verder toevoegen: wat maakt het uit? Elk voorjaar ga ik toch onvoorwaardelijk rond, rond de bocht. ... kom het einde van de donkere dagen, ik ben meer dan blij. Ik ben gek.
(April is the cruelest month, T.S. Eliot wrote, by which I think he meant {among other things} that springtime makes people crazy. We expect too much, the world burgeons with promises it can't keep, all passion is really a setup, and we're doomed to get our hearts broken yet again. I agree, and would further add: Who cares? Every spring I go out there anyway, around the bend, unconditionally. ... Come the end of the dark days, I am more than joyful. I'm nuts.)
In haar boek "Animal, Vegetable, Miracle" reflecteert Barbara Kingsolver op T.S. Eliot's observatie dat "april de wreedste maand is", wat suggereert dat de lente vaak onrealistische verwachtingen en emotionele onrust brengt. Ze interpreteert dit als een herinnering dat het overvloedige leven van de lente kan leiden tot teleurstelling, omdat de beloften van vernieuwing mogelijk niet worden vervuld en kan leiden tot hartzeer.
Ondanks deze erkenning omarmt Kingsolver echter de komst van de lente van harte. Ze gelooft dat de vreugde en vitaliteit van het seizoen opwegen tegen het potentieel voor teleurstelling. Elk jaar verwelkomt ze gretig de overgang naar de lente, het vinden van geluk en gezond verstand in het proces en bevestigt een diepe band met de natuurlijke wereld ondanks de inherente risico's van emotionele kwetsbaarheid.