In "Paris to the Moon", nadenkt Adam Gopnik over de aard van het dagelijkse leven en routines. Hij suggereert dat hoewel we misschien geloven dat we het verleden niet kunnen herhalen, in werkelijkheid dit doen door onze dagelijkse acties en gewoonten. Het leven wordt een reeks herhaalde genoegens en verantwoordelijkheden, waardoor een continuïteit wordt gecreëerd waardoor elke dag zich vergelijkbaar voelt met de laatste. Dit proces van het opzetten van een routine is waar we uiteindelijk naar streven in ons leven.

Gopnik weerspiegelt het sentiment van dichter Randall Jarrell, die elke dag beschreef als "The Day of Our Life". Deze zin bekijkt het idee dat elk moment dat we ervaren, wordt gevormd door de routines die we vaststellen. In plaats van vooruit te gaan naar het onbekende, vinden we troost in de gelijkheid van ons dagelijkse bestaan, waardoor een leven wordt gecreëerd dat rijk is aan bekende ervaringen die misschien gewoon onze persoonlijke verhalen lijken.