Er zijn twee soorten reizigers. Er is het soort dat gaat zien wat er te zien is, en het soort dat een beeld in zijn hoofd heeft en het gaat bereiken. De eerste bezoeker heeft een gemakkelijkere tijd, maar ik denk dat de tweede bezoeker meer ziet.
(There are two kinds of travelers. There is the kind who goes to see what there is to see, and the kind who has an image in his head and goes out to accomplish it. The first visitor has an easier time, but I think the second visitor sees more.)
In het boek "Paris to the Moon" van Adam Gopnik maakt hij onderscheid tussen twee soorten reizigers. Het eerste type is de meer informele waarnemer, iemand die bestemmingen onderzoekt om de bezienswaardigheden en ervaringen die ze tegenkomen te waarderen. Deze reiziger geniet van de reis zonder een specifieke agenda, waardoor spontaniteit hun verkenning kan leiden.
Daarentegen bezit de tweede reiziger een duidelijk zicht of doel dat ze tijdens hun reis willen bereiken. Hoewel deze aanpak uitdagender kan zijn, leidt het vaak tot diepere inzichten en een rijker begrip van de bestemming. Gopnik suggereert dat hoewel beide reizigers van hun reizen kunnen genieten, degene met een doelgerichte bedoeling uiteindelijk meer betekenis in hun ervaringen waarneemt.