Heb je ooit gedroomd dat dit ons zou kunnen overkomen? Hij zei, nee, dat deed ik niet, maar ik had het moeten doen. Nadat we allemaal hebben geholpen bij het creëren van deze puinhoop, waren we niet gedoemd om de Islamitische Republiek te hebben. En in zekere zin had hij gelijk.
(Did you ever dream this could happen to us? He said, No I didn't, but I should have. After we all helped create this mess, we were not doomed to have the Islamic Republic. And in a sense, he was right.)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi over een gesprek waarin iemand verbaasd is over de staat van zijn situatie, en vraagt zich af of deze ooit werd verwacht. De reactie benadrukt een collectieve verantwoordelijkheid voor de omstandigheden die hebben geleid tot de vorming van de Islamitische Republiek, wat suggereert dat de resultaten in een bepaald deel verdienden vanwege eerdere acties en keuzes.
Deze erkenning van gedeelde verantwoording onderstreept een breder thema van het boek, waar Nafisi de impact van politieke gebeurtenissen op het persoonlijke leven en de complexiteit van het navigeren van een samenleving verkent die door een dergelijk regime is gevormd. Het sentiment bracht een aangrijpende les over het belang van bewustzijn en betrokkenheid bij politieke aangelegenheden over, wat illustreert hoe zelfgenoegzaamheid kan leiden tot ernstige gevolgen.