Schok ik je? Ik denk dat ik dat doe. Dat is tegenwoordig het probleem - niemand spreekt hun mening. Nee, glimlach niet. Dat doen ze echt niet. We zijn door allerlei mensen in overeenstemming gebracht in conformiteit die ons vertellen wat we wel en niet kunnen zeggen. Heb je het niet gemerkt? De tirannie van politieke correctheid. Geef nergens een oordeel over. Open je val niet voor het geval je iemand of een andere beledigt.
(Do I shock you? I think I do. That's the problem these days – nobody speaks their mind. No, don't smile. They really don't. We've been browbeaten into conformity by all sorts of people who tell us what we can and cannot say. Haven't you noticed it? The tyranny of political correctness. Don't pass any judgement on anything. Don't open your trap in case you offend somebody or other.)
In "The World Volgens Bertie" onderzoekt Alexander McCall Smith de kwestie van zelfcensuur dat zich voordoet in de moderne samenleving. De verteller reflecteert op hoe individuen vaak aarzelen om hun ware gedachten uit te drukken uit angst om anderen te beledigen, gedreven door de druk van politieke correctheid. Deze strijd voor authenticiteit wordt onderstreept door een gevoel dat velen in stilte zijn gedwongen, waardoor hun meningen worden onderdrukt om conflicten te voorkomen.
Het citaat benadrukt de ironie van deze situatie; Hoewel het de bedoeling kan zijn om begrip te bevorderen, resulteert het vaak in een verstikkende sfeer waar echt discours wordt ontmoedigd. Het personage erkent dat de daad van het spreken van iemands geest wordt gezien als schokkend, waardoor een groeiende kloof wordt onthuld tussen individuele expressie en maatschappelijke verwachtingen. Dit thema onderstreept de complexiteit van communicatie in een cultureel gevoelige omgeving.
