Iedereen was toen jonger, en in het vertellen van een bepaalde gloed is die jaren tot stand brengen.
(Everyone was younger then, and in the telling a certain glow suffuses those years.)
In Joan Didion's 'slungelt richting Bethlehem', reflecteert ze over het verstrijken van de tijd en de impact ervan op herinneringen. De uitdrukking "Iedereen was toen jonger" benadrukt een gevoel van nostalgie, en benadrukt hoe de onschuld en levendigheid van jongeren een warme gloed toevoegen aan de ervaringen uit het verleden die we vertellen. Dit sentiment suggereert dat de tijd onze percepties verandert, waardoor het verleden vaak aantrekkelijker lijken dan het eigenlijk zou kunnen zijn.
Het werk van Didion nodigt lezers uit om te overwegen hoe onze herinneringen worden gevormd door de context van ons leven naarmate we ouder worden. De gloed die die jaren oplevert, dient als een herinnering dat, hoewel we misschien met een gevoel van verlangen terugkijken, we ook onze herinneringen aanpassen, ze door de lens van ons huidige zelf filteren. Dit samenspel tussen geheugen en tijd verbetert het vertellen van verhalen, waardoor we dieper kunnen verbinden met zowel het verhaal als de emoties die het oproept.