Hij ging naar de kast waar hij de resterende bezittingen van Eddie had opgeslagen. Er was, zoals hij zich had herinnerd, een spijkerbroek, en hij haalde deze eruit en ontvouwde ze. Ze waren bedroefd, maar niet meer dan nieuwe jeans waren tegenwoordig en ze leken te passen. William onderzocht zichzelf in de spiegel; De jeans trok tien jaar af, dacht hij, mogelijk meer, en ze waren perfect met de blazer. Dit was de essentie van casual slim, hij dacht dat dat vage concept dat je in staat stelde om iets te dragen zolang je eruitzag alsof je op zijn minst wat moeite had gedaan. Hij kon zijn hoofd omhoog houden in elk bedrijf in een outfit als deze.

---

(He went to the cupboard where he had stored Eddie's remaining possessions. There was, as he had remembered, a pair of jeans, and he took these out and unfolded them. They were distressed, but no more so than new jeans were these days, and they appeared to fit. William examined himself in the mirror; the jeans took off ten years, he thought, possibly more, and they were perfect with the blazer. This was the very essence of casual smart, he thought-that vague concept that allowed you to wear anything as long as you looked as if you had at least made some effort. He could hold up his head in any company in an outfit like this.)