Ik eet mijn hart alleen uit.
(I eat my heart out alone.)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi over haar ervaringen als literatuurprofessor in Iran, waar ze de complexiteit van het leven navigeert onder een onderdrukkend regime. De memoires verweven haar liefde voor literatuur met de worstelingen van haar studenten en onthult hoe boeken troost bieden en een vorm van weerstand tegen tirannie. Door haar discussies over klassieke werken onthult Nafisi de kracht van literatuur om diepe emoties op te roepen en verbindingen onder haar studenten te bevorderen.
Het citaat "I Eat My Heart Out Alone" omvat de eenzaamheid en verlangen naar verbinding die de werken van Nabokov en Nafisi's eigen leven doordringt. Het benadrukt het isolement dat wordt gevoeld door individuen in onderdrukkende samenlevingen, waar persoonlijke passies en verlangens vaak worden onderdrukt. Het verhaal van Nafisi illustreert hoe literatuur een toevluchtsoord wordt, waardoor zij en haar studenten hun binnenste gevoelens kunnen verkennen en hun realiteit kunnen confronteren terwijl ze een gevoel van gemeenschap smeden door gedeelde verhalen.