Ik heb een terugkerende fantasie dat nog een artikel is toegevoegd aan de Bill of Rights: het recht op vrije toegang tot verbeelding. Ik ben gaan geloven dat echte democratie niet kan bestaan zonder de vrijheid om zich voor te stellen en het recht om fantasierijke werken te gebruiken zonder enige beperkingen. Om een heel leven te hebben, moet men de mogelijkheid hebben om publiekelijk te vormen en privéwerelden, dromen, gedachten en verlangens uit te drukken, om constant toegang te hebben tot een dialoog tussen de publieke en particuliere werelden. Hoe weten we anders dat we hebben bestaan, gevoeld, gewenst, gehaat, gevreesd?
(I have a recurring fantasy that one more article has been added to the Bill of Rights: the right to free access to imagination. I have come to believe that genuine democracy cannot exist without the freedom to imagine and the right to use imaginative works without any restrictions. To have a whole life, one must have the possibility of publicly shaping and expressing private worlds, dreams, thoughts and desires, of constantly having access to a dialogue between the public and private worlds. How else do we know that we have existed, felt, desired, hated, feared?)
In haar werk 'Lolita lezen in Teheran', geeft Azar Nafisi het idee uit dat ware democratie afhankelijk is van de vrijheid van verbeelding. Ze benadrukt dat het vermogen om toegang te krijgen tot fantasierijke werken essentieel is voor individuen om het leven volledig te ervaren. Deze vrijheid zorgt voor de uitdrukking van persoonlijke gedachten en dromen, waardoor een dialoog wordt gecreëerd tussen iemands privé -ervaringen en de publieke sfeer.
Nafisi beweert dat individuen zonder dit recht moeite hebben om hun gevoelens en bestaan te begrijpen en te verwoorden. Het recht om toegang tot verbeelding te bevrijden, suggereert ze, is cruciaal voor het omgaan met de complexiteit van het leven en het bevorderen van een democratische samenleving die persoonlijke expressie en creativiteit waardeert.