Ik was toen niet schuldgevoelens over het doorbrengen van middagen op die manier, omdat ik nog steeds alle middagen ter wereld had.
(I was not then guilt-ridden about spending afternoons that way, because I still had all the afternoons in the world.)
In haar werk 'slungelt naar Bethlehem', denkt Joan Didion na over een tijd waarin ze geen spijt voelde om haar middagen rustig door te brengen. Deze periode in haar leven werd gekenmerkt door een gevoel van vrijheid en de afwezigheid van urgentie, omdat ze geloofde dat ze voldoende tijd voor haar had. Het citaat legt een zorgeloze houding vast, wat suggereert dat de druk van volwassenheid en verantwoordelijkheden haar dagelijkse dagelijkse momenten van respijt nog niet had aangetast.
Didion's perspectief benadrukt een universele ervaring van de jeugd, waar de tijd oneindig lijkt, waardoor toegeeflijke middagen vol met verkenning of ontspanning mogelijk zijn. Terwijl ze herinneringen herinnert, kan men een onderliggende nostalgie voelen in combinatie met het begrip dat dergelijke ontspannen momenten vaak kunnen vervagen naarmate de eisen van het leven toenemen. Deze reflectie dient als een aangrijpende herinnering aan de vluchtige aard van de tijd en het contrast tussen jeugdige overgave en de beperkingen van volwassenheid.