Stel je voor dat je langs een lommerrijk pad loopt ... de zon neemt terug en je loopt alleen, gestreeld door het luchtige licht van de late namiddag. Dan voel je plotseling een grote druppel op je rechterarm. Regent het? Je kijkt op. De hemel is nog steeds bedrieglijk zonnig ... seconden later nog een druppel. Dan, met de zon nog steeds in de lucht, ben je doordrenkt in een regen van regen. Dit is hoe herinneringen me binnendringen, abrupt en onverwacht ...
(Imagine you are walking down a leafy path…The sun is receding, and you are walking alone, caressed by the breezy light of the late afternoon. Then suddenly, you feel a large drop on your right arm. Is it raining? You look up. The sky is still deceptively sunny…seconds later another drop. Then, with the sun still perched in the sky, you are drenched in a shower of rain. This is how memories invade me, abruptly and unexpectedly…)
De passage beschrijft een serene moment terwijl hij langs een pad loopt, waar de aanwezigheid van zonlicht een gevoel van kalmte geeft. Dit vredige scenario wordt abrupt onderbroken door onverwachte regendruppels, die symboliseren hoe herinneringen onze gedachten plotseling kunnen binnenvallen. Net zoals de zon plotseling kan wijken voor regen, kunnen herinneringen onverwacht opkomen, waardoor een dissonantie ontstaat tussen de huidige rust en de emotionele stormen die ze brengen.
In deze metafoor illustreert Azar Nafisi de onvoorspelbare aard van het geheugen en hoe het ons bewustzijn zonder waarschuwing kan binnendringen. Het contrast tussen de aangename middag en de plotselinge douche weerspiegelt de complexiteit van menselijke ervaring, waar momenten van vreugde kunnen worden getint met herinneringen die verdriet of nostalgie oproepen. Dit omvat de essentie van haar memoires en benadrukt de verwevenheid van literatuur en het onvoorspelbare emotionele landschap van het leven.