In Parijs komen verklaringen in een voorspelbare volgorde, wat er ook wordt uitgelegd. Eerst komt de verklaring in termen van het unieke, romantische individu, dan de verklaring in termen van ideologische absolute waarden, en vervolgens de verklaring in termen van de nutteloosheid van alle uitleg.
(In Paris explanations come in a predictable sequence, no matter what is being explained. First comes the explanation in terms of the unique, romantic individual, then the explanation in terms of ideological absolutes, and then the explanation in terms of the futility of all explanation.)
In "Parijs to the Moon", nadenkt Adam Gopnik over de manier waarop verklaringen in Parijs de neiging hebben om een vast patroon te volgen. Aanvankelijk wordt elke situatie beschreven door de lens van de unieke en romantische aspecten van betrokken personen. Deze aanpak benadrukt persoonlijke verhalen en individuele ervaringen die resoneren met de charme van de stad.
Hierna verschuiven de verklaringen naar bredere ideologische concepten, waarbij een meer abstract raamwerk wordt toegepast op het begrip van gebeurtenissen of gedrag. Ten slotte is er een wending naar een meer nihilistisch perspectief, wat suggereert dat geen enkele verklaring echt de complexiteit van het leven kan omvatten, wat uiteindelijk de beperkingen van het begrip in de prachtige chaos van Parijs benadrukt.