In de populaire verbeelding vertegenwoordigt de Amerikaanse bewegingsindustrie nog steeds een soort mechanisch monster, geprogrammeerd om alles wat interessant en waardevol en "creatief" is in de menselijke geest te onderdrukken en te vernietigen.
(In the popular imagination, the American motion-picture industry still represents a kind of mechanical monster, programmed to stifle and destroy all that is interesting and worthwhile and "creative" in the human spirit.)
Het werk van Joan Didion, "Slouching Towards Bethlehem", onderzoekt de perceptie van de Amerikaanse filmindustrie als een formidabele kracht die creativiteit en individualiteit onderdrukt. Velen beschouwen Hollywood als een entiteit die prioriteit geeft aan commercieel succes boven artistieke expressie en echt talent verandert in een gecommodificeerd product. Deze overtuiging versterkt het idee dat de industrie een enorme machine is die systematisch het unieke en de innovatieve vernietigt.
Door haar schrijven reflecteert Didion over deze kritische weergave en onderzoekt het hoe het de culturele houding ten opzichte van film en creativiteit vormt. Het idee van de industrie als een "mechanisch monster" spreekt tot een grotere bezorgdheid over de impact van massamedia op menselijke expressie, wat suggereert dat het nastreven van winst de echte geest van artistieke creatie kan overschaduwen. Ze nodigt lezers uit om de implicaties van een dergelijke karakterisering en de gevolgen ervan voor zowel kunstenaars als publiek te heroverwegen.