Het is, denk ik, de ondeugd van de journalist om te geloven dat de hele geschiedenis direct kan worden gereduceerd tot ervaring: {Pierre, een pijpflank in de buitenwijk van Boulougne, is typerend voor de nieuwe klasse van chômeurs. . .} Net zoals het de ondeugd van de geleerde is om te geloven dat alle ervaring kan worden gereduceerd tot geschiedenis {de nieuwe wereldkapitalistische orde produceerde een nieuwe klasse Chômeurs, van wie Pierre, een pijpfitter, een typische zaak was. . .}.
(It is, I think, the journalist's vice to believe that all history can instantly be reduced to experience: {Pierre, an out-of-work pipe fitter in the suburb of Boulougne, is typical of the new class of chômeurs . . .} just as it is the scholar's vice to believe that all experience can be reduced to history {The new world capitalist order produced a new class of chômeurs, of whom Pierre, a pipe fitter, was a typical case . . .}.)
In "Parijs to the Moon" van Adam Gopnik onderzoekt hij de spanning tussen journalisten en wetenschappers in het begrijpen van menselijke ervaring en geschiedenis. Hij suggereert dat journalisten vaak complexe historische verhalen te vereenvoudigen door ze te reduceren tot individuele ervaringen, zoals geïllustreerd door Pierre, een werkloze pijp -fitter die een groter fenomeen van werkloosheid in de hedendaagse samenleving vertegenwoordigt. Deze neiging kan leiden tot een oppervlakkige interpretatie van sociale kwesties, waarbij de ingewikkelde dynamiek in het spel wordt verwaarloosd.
Omgekeerd wijst Gopnik erop dat wetenschappers kunnen vergissen door individuele ervaringen te abstraheren in brede historische trends, met uitzicht op de persoonlijke verhalen die diepte geven aan historische gebeurtenissen. Door het geval van Pierre te illustreren, benadrukt Gopnik de noodzaak om persoonlijke verhalen in evenwicht te brengen met historische context, pleiten voor een meer genuanceerde aanpak die zowel individuele ervaringen als het grotere historische kader erkent dat ze vormt.