Het was geen moed die deze casual, onpersoonlijke manier om zoveel pijn te behandelen motiveerde; Het was een speciaal merk van lafheid, een destructief verdedigingsmechanisme, dat anderen dwong te luisteren naar de meest gruwelijke ervaringen en ze toch het moment van empathie te ontkennen: voel geen medelijden met me; Niets is te groot voor mij om te hanteren. Dit is niets, eigenlijk niets.
(It wasn't courage that motivated this casual, impersonal manner of treating so much pain; it was a special brand of cowardice, a destructive defense mechanism, forcing others to listen to the most horrendous experiences and yet denying them the moment of empathy: don't feel sorry for me; nothing is too big for me to handle. This is nothing, nothing really.)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi over de manier waarop sommige individuen hun trauma aanpakken met een schijnbaar onthechting. Ze beweert dat dit gedrag niet voortkomt uit moed, maar uit een unieke vorm van lafheid. In plaats van authentiek hun pijn uit te drukken, presenteren ze hun ervaringen op een informele manier, die anderen ertoe aanzet om met hun ontberingen om te gaan zonder empathie of begrip uit te nodigen.
Nafisi suggereert dat dit mechanisme dient als een muur tegen kwetsbaarheid, terwijl individuen hun vermogen om te verdragen verkondigen, en verklaren dat hun lijden beheersbaar is. Door dit te doen, ontkennen ze anderen de mogelijkheid om zich in te leven, een ontkoppeling creëren die zowel isolerend als schadelijk kan zijn. Dit commentaar benadrukt een kritisch aspect van menselijke interactie met betrekking tot de uitdrukking van emoties en het verlangen naar verbinding te midden van worstelingen.