Later vertelde Nima ons dat de zoon van een van zijn vrienden, een tienjarige, zijn ouders in afgrijzen had ontwaakt en hen had verteld dat hij een "illegale droom" had gehad. Hij had gedroomd dat hij aan de kust was met sommige mannen en vrouwen die kusten, en hij wist niet wat hij moest doen. Hij bleef zijn ouders herhalen dat hij illegale dromen had.
(Later, Nima told us that the son of one of his friends, a ten-year-old, had awakened his parents in horror telling them he had been having an "illegal dream." He had been dreaming that he was at the seaside with some men and women who were kissing, and he did not know what to do. He kept repeating to his parents that he was having illegal dreams.)
In het memoires van Azar Nafisi vertelt ze dat een anekdote door Nima, een personage uit haar verhaal, over een tienjarige jongen die een verontrustende droom ervaart. Het kind wekt zijn ouders in nood, verontrust door de inhoud van zijn droom waar hij getuige was van volwassenen die genegenheid vertoonden aan de kust. Deze notie van een "illegale droom" toont de impact van maatschappelijke beperkingen op jonge geesten, wat de onschuld van de jeugd van jeugd benadrukt met opgelegde morele codes.
De herhaalde bewering van de jongen van het hebben van "illegale dromen" onderstreept de repressie die door individuen wordt gevoeld in een samenleving die strikt persoonlijke expressie en gedrag reguleert. Door dit incident illustreert Nafisi effectief de psychologische gevolgen van het leven onder dergelijke beperkingen, waardoor gedachten worden veroorzaakt over de natuurlijke neigingen van menselijke emoties en interacties die de samenleving vaak probeert te beheersen.