Het presidentschap van Monroe wordt benadrukt als een transformerende periode die welvaart in de lagere klassen bracht, waardoor de economische omstandigheden voor armere burgers worden verhoogd. Zijn leiderschapsstijl bevorderde diepe politieke allianties die evolueerden tot echte vriendschappen, waardoor een geest van samenwerking en kameraadschap ontstond onder verschillende facties. Deze aanpak heeft bijgedragen aan de nationale eenheid, een essentiële prestatie gezien de divisies die in de Amerikaanse samenleving waren opgedoken.

Unger benadrukt hoe het presidentschap van Monroe een gevoel van saamhorigheid onder de bevolking herleefde, een prestatie die geen leider wordt bereikt sinds George Washington. Door zijn beleid en diplomatie overbrugde Monroe de hiaten in de natie effectief, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor verhoogde harmonie en collectieve vooruitgang. Zijn tijdperk dient als een bewijs van de mogelijkheid van verzoening en groei in een tumultueus politiek landschap.