Eens, in een droog seizoen, schreef ik in grote letters over twee pagina's van een notitieboekje dat onschuld eindigt wanneer iemand wordt ontdaan van de waan die je leuk vindt.
(Once, in a dry season, I wrote in large letters across two pages of a notebook that innocence ends when one is stripped of the delusion that one likes oneself.)
Het citaat van Joan Didion's "Slouching Towards Bethlehem" reflecteert op het thema van onschuld en zelfperceptie. Het suggereert dat de onschuld van een persoon verloren gaat wanneer hij de realiteit in het reine komt en de troostende overtuiging opgeven dat ze een positief beeld van zichzelf hebben. Dit moment van realisatie gaat vaak gepaard met een diepgaand zelfbewustzijn, waardoor individuen weg zijn van de naïviteit van zelfliefde naar een meer gecompliceerd begrip van hun identiteit.
De verklaring van Didion benadrukt de psychologische overgang van onschuld bij kinderen naar zelfbewustzijn voor volwassenen. Deze overgang kan pijnlijk zijn als men hun onvolkomenheden confronteert en ware gevoelens over zichzelf erkent. De observatie resoneert met de universele strijd die velen tegenkomen bij het verzoenen van hun zelfbeeld met de zwaardere waarheden van het leven, waardoor het een aangrijpende reflectie is op de aard van de menselijke ervaring.
