De realiteit is zo ondraaglijk geworden, zei ze, zo somber, dat alles wat ik nu kan schilderen, de kleuren van mijn dromen zijn.
(Reality has become so intolerable, she said, so bleak, that all I can paint now are the colors of my dreams.)
Azar Nafisi, in haar memoires 'Lolita in Teheran', reflecteert op de onderdrukkende realiteiten van het leven onder een autoritair regime. Ze drukt een diep gevoel van wanhoop uit dat haar dwingt om in haar verbeelding te ontsnappen. De hardheid van haar omgeving is zo overweldigend dat ze alleen troost vindt in de levendige tinten van haar dromen, die ze vertaalt naar het canvas. Dit sentiment spreekt tot de veerkracht van de menselijke geest en de transformerende kracht van kunst in tijden van ontberingen.
De strijd tussen de realiteit en de droom benadrukt het geloof van Nafisi in het belang van literatuur en creativiteit als weerstand. In een sfeer waar vrijheid wordt verstikt, drijft haar verlangen naar schoonheid en emotionele uitdrukking haar artistieke inspanningen. Door de kleuren van haar dromen te omarmen, zoekt ze niet alleen een persoonlijk toevluchtsoord, maar daagt ze ook de somberheid van haar omstandigheden uit, wat het potentieel van de kunst om hoop te geven te midden van wanhoop te presenteren.