Ze is een tiran veel in de weg van een slechte romanschrijver, die zijn personages vormt volgens zijn eigen ideologie of verlangens en hen nooit de ruimte toestaat om zichzelf te worden.
(She is a tyrant much in the way of a bad novelist, who shapes his characters according to his own ideology or desires and never allows them the space to become themselves.)
In haar memoires bekritiseert Azar Nafisi gezaghebbende figuren door ze te vergelijken met ineffectieve romanschrijvers die hun personages manipuleren om te passen bij persoonlijke ideologieën. Deze analogie benadrukt hoe dergelijke individuen anderen van hun autonomie ontnemen, waardoor hun vermogen om hun eigen identiteit en verhalen te ontwikkelen beperkt. De observaties van Nafisi weerspiegelen een breder commentaar op machtsdynamiek in zowel literatuur als samenleving.
Door tirannen af te schilderen als verwant aan arme verhalenvertellers, benadrukt Nafisi de machtige aard van rigide controle. Personages, net als individuen in de samenleving, gedijen wanneer ze vrijheid en ruimte krijgen om hun eigen complexiteit te verkennen. Uiteindelijk vraagt haar boodschap op tot de erkenning van persoonlijk keuzevrijheid en het belang van het toestaan van zowel verhalen als levens om zich authentiek te ontvouwen.