Op een dag zullen sterren afnemen of opblazen. Op een dag zal de dood ons allemaal bedekken als het water van een meer en misschien zal er nooit iets naar de oppervlakte komen dat laat zien dat we er ooit zijn geweest. Maar we WAREN daar, en gedurende de tijd dat we leefden, leefden we. Dat is de waarheid – wat is, wat was, wat zal zijn – niet wat zou kunnen zijn, wat had moeten zijn, wat nooit kan zijn.
(Someday stars will wind down or blow up. Someday death will cover us all like the water of a lake and perhaps nothing will ever come to the surface to show that we were ever there. But we WERE there, and during the time we lived, we were alive. That's the truth - what is, what was, what will be - not what could be, what should have been, what never can be.)
De passage reflecteert op het onvermijdelijke einde dat aan alle levende wezens komt, en suggereert dat uiteindelijk zelfs de helderste sterren zullen dimmen of exploderen, en dat de dood de mensheid als een enorm meer zal omhullen. Dit roept een gevoel van vergankelijkheid en de vluchtigheid van het bestaan op. Het benadrukt dat er, ondanks de uiteindelijke stilte, een tijd was waarin we het leven werkelijk ten volle leefden en ervoeren.
