Dat ik gevangen zit in deze specifieke irrelevantie is mij nooit meer duidelijk dan wanneer ik thuis ben. Verlamd door de neurotische lassitude die werd veroorzaakt door het verleden te ontmoeten bij elke bocht, om elke hoek, in elke kast, ga ik doelloos van kamer naar kamer.
(That I am trapped in this particular irrelevancy is never more apparent to me than when I am home. Paralyzed by the neurotic lassitude engendered by meeting one's past at every turn, around every corner, inside every cupboard, I go aimlessly from room to room.)
In haar werk 'slungelt naar Bethlehem', legt Joan Didion de sensatie vast van verstrikt te zijn aan de eigen inconsequentiteit. Ze drukt een diepgaand gevoel van stagnatie en onbehagen uit wanneer ze thuis zijn, waar elke bekende ruimte herinneringen aan het verleden veroorzaakt. Deze confrontatie met haar geschiedenis laat haar zich vastzitten, waardoor haar routinematige bestaan zonder doel is.
Didion's levendige weergave van ronddwalen door haar huis illustreert het gewicht van nostalgie en de verlamming die het met zich meebrengt. De eenvoudige handeling van het verhuizen van kamer naar kamer wordt een reis met emotionele bagage, en benadrukt hoe het verleden de huidige ervaringen en emoties kan overschaduwen. Dit interne conflict transformeert haar woonruimte in een spookachtige herinnering aan wat ooit was, waardoor haar gevoelens van doelloosheid en ontkoppeling worden versterken.