In "Paris to the Moon", benadrukt Adam Gopnik de vloeiende aard van het gesprek, met het argument dat mensen zich niet strikt houden aan theoretische kaders wanneer ze communiceren. In plaats daarvan zijn de theorieën die ze gebruiken zich aanpassen en dynamisch verschuiven tijdens discussies, als gevolg van de steeds veranderende aard van menselijke interactie.

Gopnik bekritiseert het idee om het gesprek te beperken tot rigide theoretische constantheid, wat suggereert Essentie van communicatie. Gesprekken zijn inherent spontaan en responsief, wat illustreert hoe flexibiliteit in gedachte cruciaal is voor een zinvolle dialoog.