In "Paris to the Moon", nadenkt Adam Gopnik over de diepgaande verbinding tussen ouders en de vroege jaren van hun kinderen, wat suggereert dat de magie en onschuld van de kindertijd een unieke band creëren die moeilijk te loslaten is. Deze periode is gevuld met vreugde, verwondering en ontdekking, en naarmate kinderen groeien, vinden ouders het vaak een uitdaging om afstand te doen van de zoetheid en eenvoud van die vormende momenten.

Het citaat benadrukt dat de romantiek die wordt ervaren tijdens de opvoeding van een kind, iets is gekoesterd door ouders, wat een bitterzoete nostalgie benadrukt. Het suggereert dat hoewel we veel dingen in het leven kunnen loslaten, de liefde en herinneringen die verband houden met de jeugd van onze kinderen altijd een speciale plek in ons hart zullen hebben.