Er is een luchthaven in Hermosillo en Hermosillo is slechts vijfentachtig mijl over Guaymas, maar vliegen is het punt missen. Het punt is om gedesoriënteerd te worden, geslepen, door de hitte en de misleidende perspectieven en het onderdrukkende gevoel van aas. De weg glinstert. De ogen willen sluiten.
(There is an airport in Hermosillo, and Hermosillo is only eighty-five miles about Guaymas, but to fly is to miss the point. The point is to become disoriented, shriven, by the heat and the deceptive perspectives and the oppressive sense of carrion. The road shimmers. The eyes want to close.)
In Joan Didion's 'slungelt naar Bethlehem' reflecteert de auteur over de ervaring van reizen door de hitte van het Mexicaanse landschap, met name tussen Hermosillo en Guaymas. Hoewel vliegreizen een snel middel zijn om de afstand van vijfentachtig mijl te dekken, benadrukt Didion dat vliegen de essentie van de reis omzeilt. De betekenis ligt in de desoriëntatie die door de hitte en de misleidende visuals van het land wordt gebracht, wat suggereert dat echt begrip komt van het direct omgaan met de omgeving.
Didion schildert een levendig beeld van de onderdrukkende hitte en glinsterende wegen die de zintuigen kunnen overweldigen. Het ongemak en de uitputting op de weg dienen als een metafoor voor de diepere emotionele en existentiële reflecties die men tijdens het reizen tegenkomt. In plaats van het gemak van vliegen te zoeken, pleit ze voor het omarmen van de uitdagingen van de reis die kan leiden tot diepgaande inzichten over zichzelf en de omgeving.