Er waren veel van dergelijke gevallen, toen uitingen van sympathie niet konden worden uitgewisseld. Wat zeg je tegen iemand die je vertelt over de verkrachting en moord op maagden-het spijt me, ik voel je pijn?
(There were many such instances, when expressions of sympathy could not be exchanged. What do you say to someone who is telling you about the rape and murder of virgins-I'm sorry, I feel your pain?)
In "Lolita lezen in Teheran", reflecteert Azar Nafisi op de diepgaande moeilijkheden om sympathie uit te drukken in het licht van gruwelijke gebeurtenissen, zoals de verkrachting en moord op onschuldige slachtoffers. De ernst van dergelijke tragedies creëert een emotionele barrière, waardoor het bijna onmogelijk is om de juiste woorden te vinden. De strijd ligt in het overbrengen van zinvolle steun wanneer het lijden buiten begrip is.
Nafisi benadrukt de uitdaging om zich te verhouden tot iemand die onvoorstelbare pijn ondervindt. De uitdrukking "Ik voel je pijn" lijkt onvoldoende en benadrukt de grenzen van taal en expressie wanneer ze worden geconfronteerd met extreem menselijk lijden. Dit sentiment illustreert de complexiteit van empathie en de vaak hulpeloze positie van degenen die hun solidariteit willen communiceren in momenten van diepgaand verdriet.