Tolkien stelde zich de Lord of the Rings voor als een boek, heel erg als The Hobbit: gericht op een jong publiek, gebouwd rond humor en grappen, en gemodelleerd naar de structuur van een volksverhaal of sprookje. Hij noemde het zelfs het Hobbit -vervolg of de nieuwe Hobbit. Hij
(Tolkien imagined The Lord of the Rings as a book very much like The Hobbit: aimed at a young audience, built around humor and pranks, and modeled on the structure of a folktale or fairy story. He even called it the Hobbit sequel or the new Hobbit. He)
Tolkien stelde zich de heer van de ringen voor als een voortzetting van de hobbit, die zich richt op een jongere demografie. Hij streefde ernaar om het verhaal met humor en speelse capriolen in te zetten, het op dezelfde manier te structureren als traditionele volksverhalen of sprookjes. Zijn vroege verwijzingen naar het werk omvatten het noemen van een vervolg op de Hobbit.
In haar boek, Bandersnatch: C. S. Lewis, J. R. R. Tolkien, en de creatieve samenwerking van de Inklings, onderzoekt auteur Diana Pavlac Glyer de samenwerkingsinspanningen van Tolkien en zijn tijdgenoten. Ze benadrukt hoe deze schrijvers elkaar beïnvloedden, hun creatieve processen vormgeven en uiteindelijk het literaire landschap van fantasiefictie beïnvloeden.