Een roman is geen allegorie, concludeerde ik. Het is de ervaring, door onze eigen zintuigen, van een andere wereld. Als je deze wereld niet betreedt, als je je adem niet tegelijkertijd inhoudt als de personages die het bevolken, als je niet betrokken raakt bij wat er met hen zal gebeuren, zul je geen empathie weten en de empathie staat centraal in de roman. Dit is hoe je fictie moet lezen, de ervaring inhaleren die het je biedt. Dus begin te inspireren.
(A novel is not an allegory, I concluded. It is the experience, through our own senses, of another world. If you do not enter this world, if you do not hold your breath at the same time as the characters who populate it, if you do not get involved in what will happen to them, you will not know empathy, and the 'Empathy is at the heart of the novel. This is how you have to read fiction, inhaling the experience it offers you. So start to inspire.)
In haar memoires 'Lolita lezen in Teheran', benadrukt Azar Nafisi dat een roman louter allegorie overstijgt; Het dompelt lezers onder in een andere realiteit. Door diep in te gaan op de tekst kan men de emoties en situaties van de personages ervaren, waardoor empathie wordt bevorderd. Nafisi betoogt dat echt begrip komt van het actief deelnemen aan het verhaal, zich naast de personages voelen alsof je de adem inhoudt in anticipatie op hun lot.
Nafisi suggereert dat het lezen van fictie een verplichting vereist om de ervaringen van het verhaal te inademen. Deze daad van onderdompeling verbetert niet alleen het genot van het verhaal, maar cultiveert ook een diepgaande band met de binnen die binnen wordt afgebeeld. Uiteindelijk gelooft ze dat het waarderen van literatuur ligt in het omarmen van de ervaring en emotie die het overbrengt.