Een roman is geen allegorie, het is de zintuiglijke ervaring van een andere wereld. Als je die wereld niet betreedt, als je je adem niet samen met de personages houdt, als je jezelf niet bij hun bestemming betrekt, zul je je nooit met hen identificeren, zul je nooit de kern van het boek krijgen. Dit is hoe je een roman leest: alsof het iets is om in te ademen, om in de longen te bewaren. Dus begin met ademen.
(A novel is not an allegory, it is the sensory experience of another world. If you do not enter that world, if you do not hold your breath together with the characters, if you don't let yourself be involved in their destiny, you will never get to identify with them, you will never get to the heart of the book. This is how you read a novel: as if it were something to inhale, to keep in the lungs. So, start breathing.)
In haar memoires 'Lolita lezen in Teheran', benadrukt Azar Nafisi de meeslepende aard van het lezen van een roman. Ze beweert dat een boek niet alleen een symbolische weergave van ideeën is, maar eerder een levendige zintuiglijke ervaring die lezers naar een ander rijk transporteert. Om een roman volledig te waarderen, moet men zich bezighouden met zijn personages en hun reizen, het verhaal effectief inademen en diep internaliseren.
Nafisi staat erop dat oprechte betrokkenheid bij het verhaal leidt tot empathie en begrip van het lot van de personages. Ze moedigt lezers aan om romans te benaderen met de bedoeling om de wereld die ze weergeven echt te voelen en te ervaren, wat suggereert dat deze betrokkenheid essentieel is voor een diepgaande verbinding met de tekst. Uiteindelijk benadrukt haar visie de kracht van de literatuur om emoties op te roepen en een gedeelde menselijke ervaring te bevorderen.