We spreken van feiten, maar er bestaan feiten slechts gedeeltelijk voor ons als ze niet worden herhaald en opnieuw worden gecreëerd door emoties, gedachten en gevoelens. Voor mij leek het alsof we niet echt hadden bestaan, of er maar de helft bestond, omdat we onszelf niet fantasierijk konden realiseren en met de wereld konden communiceren, omdat we verbeeldingswerken hadden gebruikt om als dienstmaagd te dienen voor een politieke truc.
(We speak of facts, yet facts exist only partially to us if they are not repeated and re-created through emotions, thoughts and feelings. To me it seemed as if we had not really existed, or only half existed, because we could not imaginatively realize ourselves and communicate to the world, because we had used works of imagination to serve as handmaidens to some political ploy.)
In Azar Nafisi's "Lees Lolita in Teheran", onderzoekt ze het idee dat feiten alleen de ware betekenis hebben wanneer ze worden vergezeld door emoties, gedachten en gevoelens. Zonder het vermogen om diep in te gaan op onze omgeving, worden deze feiten louter schaduwen van de realiteit, zonder echte substantie. Nafisi reflecteert op de ontkoppelings die mensen ervaren wanneer hun verbeelding wordt verstikt, met name in een repressieve politieke omgeving.
Ze suggereert dat zonder de vrijheid om onszelf volledig uit te drukken, ons bestaan verminderd aanvoelt. Deze creatieve uitdrukking is niet alleen essentieel voor persoonlijke identiteit, maar ook om zinvol met de wereld te verbinden. Het boek bekritiseert hoe politieke agenda's de verbeelding kunnen onderdrukken, waardoor individuen zich louter pionnen voelen in plaats van volledig gerealiseerde wezens met hun eigen verhalen.