Wat gek was, was niet het anti-Amerikanisme, dat begrijpelijk is en zelfs, in zijn weerstand in astérix-stijl tegen Amerikaanse overheersing, bewonderenswaardig. Wat gek is, is de saaie zekerheid, het ontbreken van waakzame nieuwsgierigheid, de onvermogen voor kritische zelfreflectie, de bereidheid om Afficher Erreur Distante te wachten en te wachten tot iemand anders de krant verandert.
(What was maddening was not the anti-Americanism, which is understandable and even, in its Astérix-style resistance to American domination, admirable. What is maddening is the bland certainty, the lack of vigilant curiosity, the incapacity for critical self-reflection, the readiness to afficher erreur distante and wait for somebody else to change the paper.)
In "Paris to the Moon", nadenkt Adam Gopnik over de aard van het anti-Amerikanisme en beschouwt het als zowel begrijpelijk als soms lovenswaardig in zijn verzet tegen waargenomen Amerikaanse dominantie. Hij drukt echter niet uit met het sentiment zelf, maar met de niet -aflatende zekerheid en zelfgenoegzaamheid die vaak gepaard gaat met dergelijke opvattingen. Dit gebrek aan kritisch denken en zelfbewustzijn valt op hem op.
Gopnik betoogt dat degenen die Amerika bekritiseren, misschien de nieuwsgierigheid missen om hun eigen overtuigingen en veronderstellingen te onderzoeken. Hij bekritiseert de neiging om van reflectie los te komen en te vertrouwen op externe krachten om verandering aan te richten, in plaats van actief te vragen en te evolueren van de eigen perspectieven.