Schrijven, dat zowel pijnlijk als palliatief voor mij was, bleek mijn eigen manier om bloed in een crisis te geven. Ik kan alleen maar hopen dat deze eenheid van woorden een langere houdbaarheid zal hebben dan de tweeënveertig dagen van een eenheid bloed, omdat deze kritieke tijd naadloos in de volgende past.
(Writing, which was both painful and palliative for me, turned out to be my own way of giving blood in a crisis. I can only hope this unit of words will have a longer shelf life than the forty-two days of a unit of blood, as this critical time blends seamlessly into the next one.)
In haar werk "Small Wonder", reflecteert Barbara Kingsolver op de dubbele aard van het schrijven als zowel een moeilijk maar toch genezingsproces. Ze drukt uit dat schrijven dient als een persoonlijke uitlaatklep in tijden van crisis, verwant aan een vorm van bloeddonatie, waar woorden een aanzienlijke impact kunnen hebben. Deze metafoor benadrukt het belang van expressie tijdens uitdagende periodes.
Kingsolver hoopt dat haar geschreven woorden veel langer zullen doorstaan dan het tijdelijke leven van een bloeddonatie. Ze geeft een gevoel van urgentie over de relevantie van deze reflecties, omdat persoonlijke en maatschappelijke crises zich vaak overlappen en zich in de loop van de tijd uitstrekken. De handeling van schrijven wordt een middel om te omgaan en te verbinden, met het verlangen dat het veel verder gaat dan de oorspronkelijke context.