In haar werk "Small Wonder", reflecteert Barbara Kingsolver op de dubbele aard van het schrijven als zowel een moeilijk maar toch genezingsproces. Ze drukt uit dat schrijven dient als een persoonlijke uitlaatklep in tijden van crisis, verwant aan een vorm van bloeddonatie, waar woorden een aanzienlijke impact kunnen hebben. Deze metafoor benadrukt het belang van expressie tijdens uitdagende periodes.

Kingsolver hoopt dat haar geschreven woorden veel langer zullen doorstaan ​​dan het tijdelijke leven van een bloeddonatie. Ze geeft een gevoel van urgentie over de relevantie van deze reflecties, omdat persoonlijke en maatschappelijke crises zich vaak overlappen en zich in de loop van de tijd uitstrekken. De handeling van schrijven wordt een middel om te omgaan en te verbinden, met het verlangen dat het veel verder gaat dan de oorspronkelijke context.