Je ziet dat dit een stoel is, maar als je het komt beschrijven, doe je dit van waar je bent gepositioneerd, en vanuit je eigen perspectief, en dus kun je niet zeggen dat er maar één manier is om een stoel te zien, toch? Nee, duidelijk niet. Als u dit niet kunt zeggen over een zo eenvoudig object als stoel, hoe kunt u dan een absoluut oordeel over een bepaald individu geven?
(You see this is a chair, but when you come to describe it, you do so from where you are positioned, and from your own perspective, and so you cannot say there is only one way of seeing a chair, can you? No, obviously not. If you cannot say this about so simple an object as a chair, how can you possibly pass an absolute judgment on any given individual?)
In het memoires van Azar Nafisi 'Lolita lezen in Teheran', onderzoekt de auteur het idee van perspectief en individuele interpretatie. Ze illustreert dit concept met behulp van een eenvoudige stoel als een voorbeeld, wat suggereert dat iemands begrip van een object, of wie dan ook, wordt gevormd door hun eigen standpunt en context. Dit houdt in dat er meerdere geldige perspectieven zijn en dat geen enkele interpretatie absolute waarheid kan claimen.
Nafisi daagt het idee uit om definitieve oordelen over anderen te maken, met het argument dat dergelijke beoordelingen inherent worden beperkt door de eigen positie en vooroordelen. Door de aandacht te vestigen op de subjectieve aard van de perceptie, onderstreept ze de complexiteit van menselijk begrip en interacties, waardoor lezers worden gevraagd te overwegen hoe hun perspectieven hun opvattingen van individuen en de wereld om hen heen vormen.