Miłość może być postrzegana jako forma szaleństwa, a nawet choroby, ale niezaprzeczalnie oznacza najwyższy punkt szczęścia w życiu człowieka. Ta złożona emocje wykracza poza zwykłą radość, nurkując głęboko w istotę ludzkiego doświadczenia. Sugeruje, że niezależnie od jego chaotycznej natury, miłość przynosi głębokie spełnienie i uniesienie.

W pracy Naguib Mahfouza „Qashtamar” miłość jest przedstawiana jako intensywny i transformacyjny element, który może prowadzić jednostki zarówno do ekstazy, jak i zamieszania. Ta dualność podkreśla potężny uścisk miłości ludzkich emocji, ilustrując jej rolę jako fundamentalnego napędu szczęścia, pomimo wyzwań, jakie może stanowić.