Naguib Mahfouza „Qashtamar” bada koncepcję śmiertelności i jej związku z osobistymi aspiracjami. Narracja sugeruje, że śmierć może działać jako nie do pokonania bariera między jednostkami i ich celami. W obliczu nieuchronności śmierci postacie muszą zmierzyć się z trudną prawdą, że ich ambicje mogą być ostatecznie nieosiągalne. Stwarza to poczucie pilności i refleksji w ich życiu, gdy zmagają się z naturą istnienia.

Przejmujący cytat podkreśla, w jaki sposób przejściowa natura życia może utrudniać sny i pragnienia. Służy jako przypomnienie kruchej granicy między życiem a śmiercią, podkreślając, że chociaż ludzie dążą do swoich celów, jednocześnie przypominają im o swojej śmiertelności. W tym kontekście Mahfouz zagłębia się w filozoficzne implikacje życia w danym momencie i znaczenie wyceny własnych dążeń wśród niepewności punktu końcowego życia.