Praca Naguib Mahfouza „Qashtamar” zagłębia się w głębokie połączenie między pamięcią a istnieniem. Cytat podkreśla, że ​​śmierć jest nie tylko fizycznym celem, ale zaczyna się od zanikania wspomnień, podkreślając znaczenie wspomnień w naszym życiu. Gdy wspomnienia zanikają, podobnie jak istota tego, kim jesteśmy, sugerując, że prawdziwa strata polega na zapominaniu, a nie w samej śmierci.

Ta perspektywa kwestionuje konwencjonalne zrozumienie śmierci, pozycjonując ją jako stopniowy proces, który zaczyna się od umysłu. Pojęcie, że śmierć pamięci stanowi jedną z najsurowszych form strat, mówi do idei, że nasze tożsamości, relacje i doświadczenia są misternie wplecione w nasze wspomnienia. Zatem utrzymanie pamięci ma kluczowe znaczenie dla ciągłości życia i osobistego dziedzictwa.