Ismail Zaki Lamah ucieleśnia głębokie oddanie religii podobnej do pasji do czystej poezji. Jego praktyki odzwierciedlają głębokie i duchowe podejście do wiary, wykazując zaangażowanie, które obejmuje modlitwę jak Sadiq i post od najmłodszych lat, szczególnie o siódmej. To poświęcenie podkreśla szczere postrzeganie Boga, która wykracza poza zwykłą rutynę.

Pomimo ograniczeń nałożonych przez jego nauczyciela, który naciska go na zgodę i poddanie się, związek Lamah z boską pozostaje niezachwiany. To napięcie między duchowym tęsknotą a autorytetem zewnętrznym ma kluczowe znaczenie dla narracji w pracy Naguib Mahfouza „Qashtamar”, badając złożoność wiary i wolności osobistej.