Zachęcają nas do pokazania uczuć naszej miłości do Imama w najwyższych formach przesadnych, podczas gdy nie wolno im wykazywać publicznego wyrazu naszych osobistych uczuć, a zwłaszcza miłość
(They encourage us to show the feelings of our love for the Imam in the utmost exaggeration forms, while they are forbidden to show any public expression of our personal feelings, and I mean love in particular)
Cytat podkreśla paradoks w wyrażaniu emocji w społeczeństwie ograniczonym surowymi normami społecznymi. W „Czytaniu Lolity w Teheranie” Azar Nafisi podkreśla, że chociaż osoby zachęcane są do zademonstrowania namiętnego oddania osobom publicznym, takim jak Imam, osobiste wyrażenia miłości, szczególnie romantyczne uczucia, są zniechęcone. Odzwierciedla to szerszy temat represji w porównaniu z potrzebą osobistej autentyczności.
Praca Nafisi podkreśla konflikt między oczekiwaniami społecznymi a poszczególnymi pragnieniami. Niemożność wyrażania osobistej miłości otwarcie kontrastuje ostro z zachęcającym zapałem dla postaci politycznych, sugerując utratę prawdziwego związku emocjonalnego na rzecz lojalności performatywnej. Ta dynamika ilustruje ograniczenia dotyczące swobód osobistych w reżimie represyjnym.