Cytat podkreśla fundamentalną zmianę sposobu myślenia między przyjmowaniem a dawaniem. Sugeruje to, że postawa ucznia powinna koncentrować się raczej na hojności niż własnym interesie. Zamiast koncentrować się na tym, jak zmaksymalizować zatrzymanie bogactwa lub zasobów, priorytetem powinno być zwiększenie zdolności wkładu i wspierania innych.

Ponadto cytat zachęca do ciągłej ponownej oceny naszej hojności. Kiedy czujemy się komfortowo z naszym obecnym poziomem dawania, sygnalizuje chwilę, aby rzucić sobie wyzwanie, aby zrobić jeszcze więcej. Odzwierciedla to podróż wzrostu, w której zwiększenie naszej hojności łączy się z głębszymi wartościami usług i altruizmu, a nie samozadowolenia.