Czas przed Flandrią i Auschwitz pokazali, że biorąc pod uwagę sposób zabijania i możliwość ich użycia, gatunek, daleki od szczytu w tworzeniu, był w rzeczywistości niższy na skalę niż wszystkie inne w rodzinie lub rodzinie.
(A time before Flanders and Auschwitz had shown that, given the means of killing and the opportunity to use them, the species, far from being a pinnacle in creation, was actually lower on the scale than all others in its genus or family.)
W swojej książce „Where My Heart Beld to Beht” Sebastian Faulks zastanawia się nad zdolnością ludzkości do przemocy, sugerując, że wydarzenia historyczne, takie jak Flandria i Auschwitz, ujawniają ciemniejszą stronę ludzkiej natury. Sugeruje, że podając środki do zabicia, ludzie mogą wykazywać brutalność, która umieszcza je niżej niż inne gatunki pod względem moralnego. Ta perspektywa kwestionuje pojęcie ludzkości jako najwyższej formy życia, zamiast tego podkreśla zdolność do okrucieństwa, która istnieje w ludzkim duchu.
Obserwacje Faulsa zmuszają czytelników do ponownego rozważenia implikacji ludzkich zachowań w całej historii. Cytat podkreśla, że pomimo naszych zaawansowanych umiejętności i osiągnięć ludzkość może czasem cofnąć się do gwałtownych instynktów, ujawniając niepokojącą prawdę o naszym potencjalnym potencjalnym potencjalnym zakresie nieludzności. Takie refleksje służą jako przypomnienie znaczenia zrozumienia i konfrontacji z naszymi ciemniejszymi impulsami do ewolucji jako gatunku.