Gdy dorastaliśmy i spekulowaliśmy, moja pięcioletnia córka spojrzała uważnie przez okno. Nagle odwróciła się i krzyknęła: „Mamusia, mamusia, nie jest martwy! Kobiety wciąż noszą swoje szaliki”. Zawsze kojarzę śmierć Khomeiniego z prostym wypowiedzeniem Negara-dla miała rację: dzień, w którym kobiety nie nosiły szalika publicznie, byłby prawdziwym dniem jego śmierci i końca jego rewolucji. Do tego czasu będziemy z nim żyć.
(As we grown-ups talked and speculated, my five-year-old daughter looked intently out of the window. Suddenly she turned around and shouted, "Mommy, Mommy, he is not dead! Women are still wearing their scarves." I always associate Khomeini's death with Negar's simple pronouncement-for she was right: the day women did not wear the scarf in public would be the real day of his death and the end of his revolution. Until then, we would continue to live with him.)
W tym fragmencie „Reading Lolita Lolita w Teheranie: A Memoir in Books”, głęboka obserwacja pięcioletniej dziewczynki służy jako obiektyw, przez który autor odzwierciedla trwały wpływ reżimu Khomeiniego. Niewinna uwaga dziecka na temat kobiet noszących szaliki podkreśla ciągłą obecność rewolucyjnych ideałów zawartych przez Chomeini. Sugeruje to, że walka o wolność i tożsamość jest nie tylko polityczna, ale głęboko osobista i społeczna.
Nafisi podkreśla, że prawdziwy koniec wpływu Chomeiniego będzie naznaczony zmianą praktyk...