{Komentarz J.-P. Quélin, krytyk żywności Le Monde}. {Nowy Jork i Londyn szefowie kuchni} gotują, mówi, na poziomie oryginalności, który sprzeciwia się osądowi, przeciwstawia się krytyce, przeciwstawia się gramatyce kuchni. {Myślę, że to prawda. Kiedy zabrałem brata do L'Apege na jego urodziny, dostaliśmy czternaście lat - to sprawiło, że nawet najlepsze ze starej kuchni wyglądały jak szlam.} /289
({Commentary by J.-P. Quélin, food critic for Le Monde}. {New York and London chefs} are cooking, he says, at a level of originality that defies judgment, defies criticism, defies the grammar of cuisine. {This I think is true. When I took my brother to L'Arpege for his birthday we got fourteen -small- courses ... that made even the best of the old cuisine look like sludge.} /289)
W swoim komentarzu do Le Monde, J.-P. Quélin podkreśla wyjątkową oryginalność szefów kuchni w Nowym Jorku i Londynie, sugerując, że ich kulinarna kreatywność wykracza poza tradycyjne standardy i oczekiwania. To stwierdzenie podkreśla rewolucyjne podejście, które przyjęli ci szefowie kuchni, przekraczając wykraczające poza ustalone normy, aby stworzyć unikalne doświadczenia jadalne, które mogą być trudne do krytyki lub kategoryzacji.
Adam Gopnik popiera to pojęcie poprzez osobiste doświadczenie w L'Apege, gdzie świętował urodziny swojego brata niezwykłym czternastkowym posiłkiem. Zauważa, że ten nowoczesny kunszt kulinarny przyćmił jakość cenionej klasycznej kuchni, podnosząc swoje spotkanie z restauracjami do poziomu, który sprawił, że tradycyjne potrawy wydawały się gorsze w porównaniu.