Fikcja nie była panaceum, ale dała nam kluczowy sposób oceny i chwytania świata-nie tylko naszego świata, ale innym światem, który stał się przedmiotem naszych pragnień.
(Fiction was not a panacea, but it did offer us a critical way of appraising and grasping the world-not just our world but that other world that had become the object of our desires.)
W swoim wspomnieniu „Czytanie Lolity w Teheranie” Azar Nafisi zastanawia się nad siłą fikcji, aby zapewnić wgląd i zrozumienie zarówno naszego życia, jak i szerszej rzeczywistości wokół nas. Uznając, że literatura nie jest lekarstwem na problemy społeczne, podkreśla jej znaczenie w pomaganiu nam docenić i krytykować złożoność świata, szczególnie w środowiskach restrykcyjnych. Poprzez narrację możemy odkrywać nasze najgłębsze pragnienia i rzeczywistość, z którym często się konfrontujemy.
Praca Nafisi ilustruje, w jaki sposób historie i postacie mogą odzwierciedlać nasze zmagania i aspiracje, łącząc osobiste doświadczenia z większymi tematami społecznymi i kulturowymi. Angażując się w literaturę, jednostki zyskują nowe perspektywy, wspierając głębsze połączenie z własnymi rzeczywistością i innymi osobami. To zaangażowanie sprzyja zrozumieniu i współczuciu w świecie, który często może czuć się odizolowany i ograniczający.