W „Lacuna” Barbary Kingsolver walka postaci z żalem jest przedstawiana przez soczewkę jego interakcji z innymi. Cytat sugeruje, że działa pod fasadą, zachowując się, jakby utrata dzieci nie ma wpływu. To zachowanie podkreśla wewnętrzny konflikt, z którym się boryka, ponieważ zmaga się z ciężarem swoich emocji, starając się zachować pozór normalności w swoim życiu.

Ponadto stwierdzenie wskazuje, że autentyczna wersja samego siebie, obciążona rzeczywistością jego zmarłych dzieci, rzadko jest obecna. Zamiast tego postanawia przedstawić światu skonstruowaną tożsamość, sugerując głębokie poczucie izolacji i odłączenia. Ten temat udawania kontra rzeczywistość ma kluczowe znaczenie dla powieści, ilustrując, jak jednostki radzą sobie z traumą i złożonością ludzkiego doświadczenia.