Zawsze miałem ochotę na bezpieczeństwo niemożliwych snów.
(I always had a hankering for the security of impossible dreams.)
W swoim wspomnieniu „Reading Lolita in Teheran” Azar Nafisi zastanawia się nad dążeniem do nieosiągalnych snów, uchwycając jej tęsknotę za poczuciem bezpieczeństwa wśród chaosu. Jej doświadczenia w Iranie, szczególnie w ramach restrykcyjnego reżimu, podkreślają kontrastowe pragnienia wolności i komfortu idealistycznych aspiracji. Wyrażenie „Zawsze miałem ochotę na bezpieczeństwo niemożliwych snów” stanowi głęboką tęsknotę za nadzieją i schronieniem w literaturze oraz ideałów, które ucieleśnia.
Narracja Nafisi jest świadectwem siły książek jako środka ucieczki i odkrycia w świecie pełnym wyzwań. Dzięki swojej miłości do literatury znajduje ukojenie i siłę, wykorzystując historie i postacie do poruszania się w jej rzeczywistości. Wspomnienie ilustruje, w jaki sposób te „niemożliwe sny” oferują nie tylko ukojenie, ale także ramy dla zrozumienia jej życia i szerszych zmagań społecznych, z którymi stoi.