Nagle zostawiłem ponownie sam na słoneczną ścieżkę, z pamięcią deszczu.
(I am suddenly left alone again on the sunny path, with a memory of the rain.)
W swoim wspomnieniu „Czytanie Lolity w Teheranie” Azar Nafisi zastanawia się nad swoimi doświadczeniami jako profesor literatury w Iranie pośród politycznego zamieszania. Cytat „Nagle zostawiłem sam w spokoju na słonecznej ścieżce, z pamięcią deszczu” oddaje przejmujący moment introspekcji, sugerując kontrast między nadzieją a nostalgią. Słoneczna ścieżka symbolizuje ulotne momenty radości i wolności, podczas gdy deszcz wywołuje przeszłe walki i trudności, podkreślając złożoność jej emocjonalnego krajobrazu.
Pisanie Nafisi przeplatają osobiste wspomnienia z odniesieniami literackimi, podkreślając transformacyjną moc literatury w trudnych czasach. Obrazy w cytacie stanowią metaforę jej podróży, w której chwile szczęścia są przyćmione przez utrzymujące się skutki cierpienia, zawierające jej tęsknotę za klarowność i połączenie w świecie obarczonym wyzwaniami.