Mogłem mu powiedzieć, żeby uczył się od Gatsby. Od samotnego, odizolowanego Gatsby, który również próbował odzyskać swoją przeszłość i dać błysk i krew fantazyjnemu, marzeniu, które nigdy nie miało być czymś więcej niż snem.
(i could have told him to learn from Gatsby. from the lonely, isolated Gatsby, who also tried to retrieve his past and give flash and blood to a fancy, a dream that was never meant to be more than a dream.)
Cytat odzwierciedla postać Gatsby'ego z powieści F. Scotta Fitzgeralda, podkreślając jego tragiczne poszukiwanie zagubionej przeszłości i marzeniem życia, które ostatecznie go wymyka. Narrator sugeruje, że ktoś mógłby uczyć się z doświadczenia Gatsby'ego, podkreślając, w jaki sposób jego izolacja i tęsknota służą jako przejmujące przypomnienie niespełnionych pragnień i daremności ścigania złudzeń.
Ten sentyment rezonuje w kontekście wspomnienia Azara Nafisiego „Czytanie Lolity w Teheranie”, gdzie literatura służy jako obiektyw do zrozumienia osobistych i zbiorowych trudności. Wzywając Gatsby, Nafisi podkreśla tematy tęsknoty i rozczarowania się, ilustrując, w jaki sposób jednostki mogą zostać pochłonięte przez ich marzenia, nawet gdy te marzenia są z natury nieosiągalne.