Gdyby inna osoba weszła do tej windy, aby podróżować osiem stóp w górę, nie mogłem być odpowiedzialny za to, co zrobiłem. Zostałem wypchnięty do granicy. Następnym razem, gdy to się stanie, przysięgałem do siebie, wyciągnę rękę i szczypię tę jedną podłogę i powiem, że tam wychodzisz i chodisz! Nie będziesz blisko spalenia ułamka trzech tysięcy kalorii, które zjadłeś podczas lunchu, ale może zanim dotrzesz do lądowania, zemdlisz z wyczerpania i wrócisz do domu przez resztę dnia, leniwy dupek, bo tak właśnie chcesz!
(if another person got on that elevator to travel eight feet upward, I couldn't have been responsible for what I did. I had been pushed to the limit. The next time it happens, I swore to myself, I'm going to reach out and pinch that One Floorer and say, You get out there and walk! You won't come close to burning a fraction of the three thousand calories you ate at lunch, but maybe by the time you reach the landing, you'll pass out from exhaustion and get to go home for the rest of the day, you lazy little asshole, because that's exactly what you want anyway!)
Autor opowiada o chwili rozdrażnienia, w którym trywialne spotkanie w windzie doprowadziło do intensywnej frustracji. Wyrażenie to podkreśla absurdalność ludzi polegających na prostych udogodnień bez uwzględnienia konsekwencji ich wyboru stylu życia. Ta humorystyczna frustracja odzwierciedla większy społeczny problem lenistwa i odłączenie od aktywności fizycznej.
Za pomocą tej anegdoty autor wyraża chęć odpowiedzialności, chcąc skonfrontować się z tymi, którzy zdecydują się na łatwiejszą ścieżkę. W przesadzonym scenariuszu podkreśla nie tylko osobisty limit, ale także wezwanie do działania przeciwko samozadowoleniu, zachęcając ludzi do większego zaangażowania się w życie i dobre samopoczucie zamiast wybierać wygodę.