W swoim napastniku do angielskiej edycji zaproszenia do ścięcia {1959} Nabokov przypomina czytelnikowi, że jego powieść nie oferuje „tout pour”. Nic tego rodzaju. „To jest - twierdzi,„ skrzypce w pustce ”. {...} Było coś, zarówno w jego fikcji, jak i w jego życiu, z którymi instynktownie powiązaliśmy i chwytaliśmy możliwość nieograniczonej wolności, gdy wszystkie opcje zostaną odebrane. Myślę, że to właśnie skłoniło mnie do stworzenia klasy. Moim głównym ogniwem ze światem zewnętrznym był uniwersytet, a teraz, kiedy zerwałem ten link, na krawędzi pustki, mogłem wymyślić skrzypce lub zostać pochłonięte przez pustkę.
(In his forward to the English edition of Invitation to a Beheading {1959}, Nabokov reminds the reader that his novel does not offer 'tout pour tous.' Nothing of the kind. 'It is,' he claims, 'a violin in the void.' {...}There was something, both in his fiction and in his life, that we instinctively related to and grasped, the possibility of a boundless freedom when all options are taken away. I think that is what drove me to create the class. My main link with the outside world had been the university, and now that I had severed that link, there on the brink of the void, I could invent the violin or be devoured by the void.)
W swoim wspomnieniu Azar Nafisi zastanawia się nad twierdzeniem Władimira Nabokova, że jego praca nie jest powszechnie dostępna, opisując je jako „skrzypce w pustce”. Ta metafora oddaje istotę poruszania się po pozornie pustej przestrzeni, w której wolność wyłania się z braku opcji. Nafisi łączy się z tym pomysłem, uznając, że w granicach leży potencjał kreatywności i odkrycia.
Po dystansie od uniwersytetu Nafisi konfrontuje się z pustką, która symbolizuje zarówno wyzwanie, jak i okazję. Akt tworzenia, podobny do gry na skrzypcach pośród pustki, staje się jej środkiem przetrwania i ekspresji. Dzięki swojej podróży ilustruje głęboki związek między restrykcyjnymi okolicznościami a dążeniem do wolności artystycznej i osobistej.