W „odległym poglądu na wszystko” Aleksandra McCalla Smitha Isabel przedstawia swoją prywatną teorię moralnej bliskości, która podkreśla nasze etyczne obowiązki wobec osób, z którymi możemy bezpośrednio widzieć lub czuć się związani. Ta koncepcja sugeruje, że chociaż nie można rozwiązać wszystkich cierpień na świecie, jesteśmy zobowiązani do pomocy tym, których potrzebujemy być świadkami pierwszej ręki lub z którymi w jakiś sposób mamy związek.

Ta teoria podkreśla znaczenie osobistych relacji i obecności fizycznej w naszych obowiązkach moralnych. Koncentrując się na możliwym do opanowania zakresu cierpienia, Isabel zachęca do bardziej zlokalizowanego podejścia do współczucia i pomocy, promując ideę, że możemy zmienić nasze bezpośrednie otoczenie, a nie być przytłoczonym problemami globalnymi.